Oorsuizen
Geplaatst: 05 Nov 2015, 17:50
Dag iedereen,
Ik herken mezelf zo hard in de verhalen hier. Ikzelf heb nu zo'n 3 à 4 jaar Tinnitus in mijn linkeroor. Nadat ik naar Tomorrowland ben geweest (met oordoppen) een paar jaar geleden, had ik de nacht toen ik thuiskwam last van geruis in mijn twee oren. De ochtend daarna was die niet helemaal weg, maar toch beter. Ik ben naar een audioloog gegaan om meteen oordoppen op maat te laten maken voor mij. De 2 - 3 maanden nadien waren mentaal zwaar voor mij. Ik lette heel hard op het getuut. Ik ben naar een NKO - arts gegaan, naar de UZA - afdeling voor oorsuizen, de huisdokter, etc. Uit alle soorten oortesten bleek dat er geen gehoorschade was. Ik kreeg telkens te horen: 'Echt wees gerust, het is geen gehoorschade.' In het UZA zeiden ze tegen mij dat mijn Buis van Eustachius vermoedelijk verstopt zat. Doordat het toen zomer was en ik allergisch ben voor gras (vooral in de zomer last van), bomen en huisstofmijt, zou mijn Buis van Eustachius dus verstopt zitten. Ik neem nu ook al 3-4 jaar Ceterizine en een neusspray. Ik stelde telkens de vraag aan de specialisten waarom het dan pas na Tomorrowland zo duidelijk naar voren kwam. Zij zeiden mij dat ik er gewoon meer op ben beginnen letten door de angst die het mij inboezemt. Ik denk dat ik mij eeuwig die vraag zal stellen. Daarnaast vind ik het ook vreemd dat het eigenlijk enkel mijn linkeroor is. Soms gebeurt het dat ik een heel verstopt oor heb voor een dag (ongeveer 15x per jaar). Als ik dan praat, hoor ik mezelf in een echo. Wanneer ik mijn hoofd ondersteboven houd, zakt de 'verstopping'. Klinkt heel vreemd, maar het is best lastig als je het hebt.
Het is zo dat het met periodes erger kan zijn. Vanaf augustus - december heb ik er meer last van. De ene dag is het al wat luider dan de andere. Eigenlijk komt het meer op met vlagen. Om de twee maanden heb ik altijd wel eens een slechte week waarin die angstgevoelens weer bovenkomen. De aanleiding van zo'n moeilijke periode is heel vaak banaal. Als ik een avondje op café ga (helemaal niet luid, maar je blijft altijd bezorgd), lig ik 's nachts vaak uren wakker met de vraag in mijn hoofd of ik het nu erger heb gemaakt. Echt uitgaan doe ik niet meer, uit pure angst. Mijn oordoppen doe ik vaak in als ik twijfel of het ergens te luid is. Als ik een artikel lees over Tinnitus, ga ik weer op mijn gesuis letten. De voorbije drie jaar probeerde ik zoveel mogelijk te negeren wat met Tinnitus te maken had. Toen mijn mama mij vorige week een artikel in de krant toonde over dit forum, startte voor mij weer even een lastige week (ik zit er nog steeds in). Gisterenavond heb ik samen met mijn mama de verhalen hier gelezen. Ik heb meer dan één traan gelaten, omdat dit eigenlijk de eerste keer is dat ik mezelf toelaat om er eens om te huilen. Ik wil mijn verhaal nu ook doen (wat ik voorheen nooit zou gedaan hebben), omdat ik het zo verdomd belangrijk vind dat dit onderwerp in de aandacht komt. Als 1 op de 7 mensen in België permanente oorsuizen heeft, waarom komt dit dan niet meer in de media? Waarom wordt er zo weinig gecommuniceerd over het onderzoek dat momenteel naar Tinnitus wordt gedaan? Wordt er wel effectief onderzoek naar gedaan?
Ik wijs iedereen in mijn omgeving op het belang van je oren (ookal weten ze niets van mijn Tinnitus). Mijn broer legt mijn advies bijvoorbeeld vaak naast zich neer. Ik heb veel frustraties, kwaadheid en verdriet in mij zitten. Waarom ik? Toch probeer ik elke dag met een lach door te brengen en door bezig te blijven, lukt dat ook vrij goed. Mijn mama steunt mij zeer goed. Ik relativeer veel andere problemen wel veel beter sinds ik Tinnitus heb. Ook heb ik het gevoel dat het van mij een vechtertje en een sterker persoon heeft gemaakt. Hoewel ik tijdens het schrijven van mijn verhaal (eigenlijk voor de eerste keer dat ik het vertel aan buitenstaanders) moet huilen, ben ik enorm fier op mezelf dat ik eindelijk deze stap heb durven nemen, in de hoop dat dit onderwerp meer onder de aandacht komt. Als iedereen blijft zwijgen of zich verstopt, komt er nooit een oplossing.
Bedankt aan iedereen die hier zijn verhaal post. Zo voel je je toch een stuk minder alleen.
Groetjes
Ik herken mezelf zo hard in de verhalen hier. Ikzelf heb nu zo'n 3 à 4 jaar Tinnitus in mijn linkeroor. Nadat ik naar Tomorrowland ben geweest (met oordoppen) een paar jaar geleden, had ik de nacht toen ik thuiskwam last van geruis in mijn twee oren. De ochtend daarna was die niet helemaal weg, maar toch beter. Ik ben naar een audioloog gegaan om meteen oordoppen op maat te laten maken voor mij. De 2 - 3 maanden nadien waren mentaal zwaar voor mij. Ik lette heel hard op het getuut. Ik ben naar een NKO - arts gegaan, naar de UZA - afdeling voor oorsuizen, de huisdokter, etc. Uit alle soorten oortesten bleek dat er geen gehoorschade was. Ik kreeg telkens te horen: 'Echt wees gerust, het is geen gehoorschade.' In het UZA zeiden ze tegen mij dat mijn Buis van Eustachius vermoedelijk verstopt zat. Doordat het toen zomer was en ik allergisch ben voor gras (vooral in de zomer last van), bomen en huisstofmijt, zou mijn Buis van Eustachius dus verstopt zitten. Ik neem nu ook al 3-4 jaar Ceterizine en een neusspray. Ik stelde telkens de vraag aan de specialisten waarom het dan pas na Tomorrowland zo duidelijk naar voren kwam. Zij zeiden mij dat ik er gewoon meer op ben beginnen letten door de angst die het mij inboezemt. Ik denk dat ik mij eeuwig die vraag zal stellen. Daarnaast vind ik het ook vreemd dat het eigenlijk enkel mijn linkeroor is. Soms gebeurt het dat ik een heel verstopt oor heb voor een dag (ongeveer 15x per jaar). Als ik dan praat, hoor ik mezelf in een echo. Wanneer ik mijn hoofd ondersteboven houd, zakt de 'verstopping'. Klinkt heel vreemd, maar het is best lastig als je het hebt.
Het is zo dat het met periodes erger kan zijn. Vanaf augustus - december heb ik er meer last van. De ene dag is het al wat luider dan de andere. Eigenlijk komt het meer op met vlagen. Om de twee maanden heb ik altijd wel eens een slechte week waarin die angstgevoelens weer bovenkomen. De aanleiding van zo'n moeilijke periode is heel vaak banaal. Als ik een avondje op café ga (helemaal niet luid, maar je blijft altijd bezorgd), lig ik 's nachts vaak uren wakker met de vraag in mijn hoofd of ik het nu erger heb gemaakt. Echt uitgaan doe ik niet meer, uit pure angst. Mijn oordoppen doe ik vaak in als ik twijfel of het ergens te luid is. Als ik een artikel lees over Tinnitus, ga ik weer op mijn gesuis letten. De voorbije drie jaar probeerde ik zoveel mogelijk te negeren wat met Tinnitus te maken had. Toen mijn mama mij vorige week een artikel in de krant toonde over dit forum, startte voor mij weer even een lastige week (ik zit er nog steeds in). Gisterenavond heb ik samen met mijn mama de verhalen hier gelezen. Ik heb meer dan één traan gelaten, omdat dit eigenlijk de eerste keer is dat ik mezelf toelaat om er eens om te huilen. Ik wil mijn verhaal nu ook doen (wat ik voorheen nooit zou gedaan hebben), omdat ik het zo verdomd belangrijk vind dat dit onderwerp in de aandacht komt. Als 1 op de 7 mensen in België permanente oorsuizen heeft, waarom komt dit dan niet meer in de media? Waarom wordt er zo weinig gecommuniceerd over het onderzoek dat momenteel naar Tinnitus wordt gedaan? Wordt er wel effectief onderzoek naar gedaan?
Ik wijs iedereen in mijn omgeving op het belang van je oren (ookal weten ze niets van mijn Tinnitus). Mijn broer legt mijn advies bijvoorbeeld vaak naast zich neer. Ik heb veel frustraties, kwaadheid en verdriet in mij zitten. Waarom ik? Toch probeer ik elke dag met een lach door te brengen en door bezig te blijven, lukt dat ook vrij goed. Mijn mama steunt mij zeer goed. Ik relativeer veel andere problemen wel veel beter sinds ik Tinnitus heb. Ook heb ik het gevoel dat het van mij een vechtertje en een sterker persoon heeft gemaakt. Hoewel ik tijdens het schrijven van mijn verhaal (eigenlijk voor de eerste keer dat ik het vertel aan buitenstaanders) moet huilen, ben ik enorm fier op mezelf dat ik eindelijk deze stap heb durven nemen, in de hoop dat dit onderwerp meer onder de aandacht komt. Als iedereen blijft zwijgen of zich verstopt, komt er nooit een oplossing.
Bedankt aan iedereen die hier zijn verhaal post. Zo voel je je toch een stuk minder alleen.
Groetjes