De Tuut van... Julius


Door:

bert

2016-01-28

In ‘De Tuut van…’ laten we jongeren met oorsuizen aan het woord. Hij of zij vertelt over zijn strijd tegen de pieptoon. Julius schreef zijn verhaal op papier en wil dit graag delen met andere jongeren.

Deze getuigenis schrijf ik op mijn 22ste. Om mijn verhaal niet enkel op de toon die mijn leven plots veranderde te focussen, zal ik ook de situatie vooraf schetsen en de tijd die daarop volgde.

Kleine peuter

Sinds de peuterklas zat ik met het fenomeen “een gaatje in mijn oor”. Concreet wil dit zeggen dat mijn trommelvlies zich niet opnieuw had gesloten na het verwijderen van een buisje in mijn rechteroor. Dat buisje had ik omdat ik veel sukkelde met oorontstekingen, gelukkig herinner ik mij dat vandaag niet meer zo goed.

Zwemmen in de lagere school

In de lagere school merkte ik dat ik hierdoor wel beperkingen had, vooral tijdens de zwemles. Om te duiken, te crawlen of rugslag te doen moest ik (en mijn oor) onder water, maar zelfs met een oordopje durfde ik dit niet omdat ik bang was om weer nieuwe oorontstekingen op te lopen. De middenoorontstekingen, die erger zijn dan de normale buitenoorontsteking, herinner ik mij wel nog. Soms moest ik druppeltjes in mijn oor laten lopen tot diep in mijn middenoor, wat een helse pijn veroorzaakte en waardoor ik na enkele seconden mijn hoofd moest omdraaien. Dit kwam omdat ik die pijn en dat lawaai - jawel het maakte een afschuwelijk kabaal in m’n hoofd - niet kon verdragen. Jarenlang was ik in feite een fobie aan het ontwikkelen voor water omdat het mij zo afschrikte. Zwemleraars die mij dan nog dwongen om alles te doen maakten het enkel nog erger. Al snel stelden mijn ouders en ikzelf ons de vraag of er een oplossing voorhanden was voor mijn ‘klein’ probleem. De NKO-arts, die ik al tientallen keren had bezocht ondertussen, vertelde mij dat er een operatie bestond waarbij een stukje spier of ander weefsel op het gaatje werd gelegd om het zo te dichten. Hiervoor moest ik wel nog wachten tot ik een volgroeid oor had. Rond mijn 15de was het eindelijk dan zover! Vol spanning wachtte ik de dag van mijn operatie af en dacht ik dat ik eindelijk zou kunnen ravotten in de zee met mijn vrienden, in het zwembad duiken en misschien toch nog een echte waterrat zou kunnen worden'.

Dag van de waarheid

Voor de eerste maal in m’n leven werd ik onder volledige verdoving gebracht wat de spanning nóg de lucht in hielp. De verpleging en anesthesie konden mij gelukkig op mijn gemak stellen. Na enkele tellen was ik al in slaap en werd ik vervolgens weer wakker in mijn kamertje met mijn gezin rondom mij. Ik werd wakker met geluid in de kamer. Het was het geluid van m’n broer die zag dat ik wakker werd en mijn ouders verwittigde. Samen met zijn stem hoorde ik echter nog iets anders:

tuuuuuuut


Zonder ophouden. Zonder tijdsbesef en wat suf vroeg ik meteen hoe laat het was. Het had wel enkele uren geduurd. Ik voelde aan mijn hoofd en merkte dat ik een groot verband rond mijn hoofd/oor had. Mijn ouders vroegen hoe het met me was, maar het ging wel. Enkel het oneindige geluid vond ik vreemd. Iets van de verdoving dat wel over zal gaan, dacht ik. Overdag was het nog draaglijk omdat er altijd wel ergens lawaai is en het dus niet overheerste. ’s Avonds of wanneer ik in bed lag, was dit een heel ander verhaal. Hoezeer ik ook probeerde mij er niet op te focussen, het nam alle rust weg die ik zocht.

Niet objectiveerbaar

Na iets meer dan een week rondlopen met het verband mocht ik terug naar de dokter om de draadjes van achter mijn oor uit te halen. Toen ik hem vertelde wat ik hoorde, zei hij dat dit wel vanzelf over zou gaan. De dokter dacht dat hij misschien iets geraakt had; risico’s op complicaties zijn namelijk nooit uit te sluiten. In slaap geraken ging echt moeilijk voor mij. Waar ik vroeger na enkele minuten in dromenland was, werd dit nu al snel enkele uren. Het oorsuizen nam meer en meer een greep op mijn leven, want overdag had ik ook moeite om er mijn aandacht niet op te gaan richten. Voor de buitenwereld hield ik dit zo goed als mogelijk verborgen, ook al kunnen mensen toch wel zien wanneer je vermoeid bent of minder gelukkig bent dan anders… Terug bij de dokter bleek al snel dat hij z’n fout niet meer toegaf. Hij zei dat mijn probleem “niet objectiveerbaar” was. Tot daar mijn band met mijn dokter, als die er ooit geweest was, realiseerde ik mij. Het enige wat hij me voorstelde was zware anti-epilepsie medicatie waardoor ik wel in slaap viel, maar ’s morgens voelde ik me telkens een wrak. Tot een vriend me eens vertelde over een dokter die misschien wel iets kon doen voor mij. Daar aangekomen werd alles goed onderzocht: zowel de soort toon, de toonhoogte als de luidheid van mijn oorsuizen werden “geobjectiveerd” en de diagnose deed me eigenlijk wel goed nu ik een naam kon kleven op mijn tuut. Het is geweten: er bestaat geen wondermedicijn. Toch kreeg ik een voorstel om eens bij een gehoorspecialist te gaan.

Oorapparaatje

Bij de eerste consultatie heeft die gehoorspecialist me ook onderzocht, waarna hij me nadien een 'ruisgenerator' aanbood. Wat is me dat, dacht ik. Het zag eruit als een gehoorapparaatje, maar het had voor mij een andere functie. Om het kort samen te vatten: het herprogrammeert je bewustzijn zodat je oorsuizen niet meer het ‘overheersende’ geluid wordt. Het stuurt een geluidje uit dat lijkt op een dag aan zee, geluid van zee en wind, wat enorm aangenaam is als je dat kan kiezen boven een piepend oor. Eerst droeg ik het constant maar uiteindelijk ben ik het beginnen afbouwen, want het begon ook zonder dit apparaatje draaglijk te worden. Die periode was voor mij ook helemaal niet gemakkelijk omdat mensen me constant aanspraken: “Hé, draag jij nu een gehoorapparaat? Wat is dat ding in je oor? Hoor je niet goed meer?” enz. Die confrontatie is niet leuk, want telkens je erover moet praten ga je je erop focussen waardoor je weer in je spiraal terechtkomt. Op zo’n moment zeggen “ik ga er niet meer op proberen te letten nu” werkte averechts. Na verloop van tijd voelde ik me wel sterker en sterker. Ik kreeg het gevoel dat de oorsuizen niet meer overheersten, maar dat ik ‘het’ begon te overwinnen. Uiteindelijk is de tuut er altijd en zal het er waarschijnlijk altijd blijven, maar het is gewoon de manier waarop je ermee omgaat en hoe je “bewustzijn” zich gedraagt op elk moment. Eigenlijk moet je beseffen: dit geruis, dit suizen, deze pieptoon die ik hoor, die is er eigenlijk niet want niemand in de buurt stuurt dit signaal uit naar mij. Het is mijn bewustzijn die mij dit aandoet en daarom moet er dus vooral op je bewustzijn gewerkt worden. Hoe dan ook zal je oorsuizen er (met de huidige mogelijkheden) altijd blijven, maar toch kan je evolueren naar een stadium waar het niet meer voorrang zal hebben op alles wat je in leven beleeft, doet en wil doen.

Vandaag

Ongeveer zeven jaar later kan ik mezelf niet “verlost” van de onrust noemen, maar ik voel mezelf wel meer op mijn gemak dan de eerste eerste maanden van dit ‘geluid’. Nog steeds verlang ik naar een moment van voor al dit gebeuren, namelijk het moment wanneer je in je bed ligt ’s avonds en zo stil mogelijk probeert te liggen zodat je het muisstil kan maken en er niks rondom je te horen is. Deze deugd van de stilte zoek ik al zo lang, maar telkens opnieuw palmt dat ene toontje je dan helemaal in. Stress, ziek zijn en concentratie zijn de momenten waarop ik soms nog het gevoel krijg dat het mij overheerst, maar over het algemeen voel ik me sterk; sterk dat ik dit geluid me niet laat kapotmaken. Als één van de velen met oorsuizen kan ik iedereen alleen maar de tip geven: DRAAG ZORG VOOR JE OREN. Plots kan het van de ene op de andere dag er zijn, (al dan niet door te luide feestjes bv.) waardoor je dan plots het fenomeen stilte niet meer zal kennen. Dan sta je voor een zware uitdaging om deze geluidsvijand te overwinnen, maar geloof mij, je staat er niet alleen voor en je kan het echt overwinnen.

Wil jij de volgende ‘Tuut’ zijn?

Wil je zelf ook je verhaal delen met andere jongeren? Stuur het dan door naar info@detuutvantegenwoordig.be, met vermelding van ‘De Tuut van’, en wie weet pronkt jouw verhaal binnenkort wel op onze website!

Terug...
blog comments powered by Disqus