Ik weet niet goed waar beginnen, en of ik wel de kracht heb alles te vertellen vanaf het begin. Ik ben in ieder geval al 4 jaar (of is het nu 5 jaar? misschien goed dat ik de tel begin kwijt te raken) tinnituspatiënt. Het is begonnen na een fuif waarop ik al lang had kunnen wegzijn. Mijn toenmalige vriend wou niet naar huis. Het enige wat ik hem niet kan verwijten is dat ik mijn oordoppen toen niet inhad, en mezelf een tijdje daarvoor had voorgenomen ALTIJD oordoppen te dragen op fuiven en dergelijke. 1 keer niet gedaan... Hoewel ik niet geloof dat dit alles had kunnen voorkomen, ik ging vroeger graag lang en vaak naar festivals zonder oorbescherming. Ik heb het mezelf ook lang verweten, dat ik zo dom was vroeger. De relatie liep spaak, een hele tijd verder zat ik tijdens mijn studies een jaar lang op de bus met een jongen die ik wel zag zitten, en waarvan ik wist dat hij dezelfde muzieksmaak had als mij. Hij droeg een t-shirt van een band die ik ook leuk vond. Dus ik zette mijn muziek zeer luid, in de oordopjes van mijn iPod, in de hoop dat hij zou horen dat ik naar dezelfde band luisterde als hem. Ik durfde niet lachen of een normale manier van communiceren proberen. Van die toestanden. Hij wou me niet eens, bleek toen ik jaren later met hem op dates ging.
En nog eens jaren later: zelfbeklag, zelfmedelijden en boos op de wereld. Daar ben ik nu wel klaar mee, ik probeer alleen nog positief te denken en ermee om te gaan. In het begin ging ik ook nog af en toe naar het ziekenhuis om testen te laten doen, maar daar heb ik een afkeer van gekregen. Hoe de audiologen naast je zitten luisteren en alleen maar kunnen kijken naar jou als een konijn naar een lichtbak. Fuck that shit.
Wat ik vaak als een verschil ervaar tussen mezelf en andere mensen met tinnitus is dat ik meerdere ringtonen in mijn oren heb, niet 1 zoals de meeste mensen. In het begin ervoer ik dat als iets om jaloers op te zijn, dat ik dacht: die heeft maar één toon, ik wou dat het bij mij ook nog niet zo erg was. Maar eigenlijk ben ik ondertussen al meer 'fier' op mezelf dat ik ermee omga, al 4 jaar lang. Ik dacht in het begin dat mijn leven gedaan was, van de ene dag op de andere. Ik was alleen nog maar bezig met na te denken over hoe lang ik het nog zou aankunnen. Ondertussen ben ik al meer bezig met de toekomst. Met mijn vriend, met samenwonen, met kinderen zelfs... Ik had lange tijd schrik van baby's en vooral hoe luid die kunnen wenen, ik ben er zeker van dat velen dat hier kunnen beamen.
Ik ben 26, onlangs zelfstandige geworden en 4 jaar geleden nooit gedacht dat ik dat had kunnen zeggen. Het feit dat ik zelfstandige geworden ben heeft ook deels met mijn tinnitus te maken, ik wil vrij zijn in het bepalen wanneer en waar ik het niet meer aankan en er even tussenuit wil voor een wandeling of dergelijke. Als het nu niet zou blijken te lukken om een rendabele zaak te hebben, weet ik niet goed hoe het verder zal moeten. Dit is voor mij de enige goede oplossing om een normaal leven te leiden. Maar wederom zit dat alleen maar in mijn hoofd, als er iets anders op mijn pad ligt zal ik daar ook weer mee leren omgaan zoals ik altijd heb gedaan. Ik ben nog vaak bang (dat het erger zal worden etc, ook al bescherm ik mezelf goed, ga ik niet meer naar festivals), maar ik vind steun bij mijn vriend. Dat is tot hier toe de grootste tip die ik kan geven: blijf niet bij iemand die je situatie niet begrijpt.
Hoe goed vrienden je ook proberen steunen, het is nog altijd 'leuker' iemand tegen te komen die je écht begrijpt. Die ervaart wat jij ervaart, ook al kan dat nooit hetzelfde zijn. Ik hoop hier eindelijk wat lotgenoten te leren kennen om te steunen, gedeelde smart is halve smart.Statistieken: Geplaatst door studiocaro — 03 Nov 2015, 14:07
]]>