Muziek en niet opletten..
Geplaatst: 03 Nov 2015, 19:11
Hey iedereen, ik ben Kevin, ondertussen 24 jaar, en ik heb al zo'n 2 jaar last van tinnitus in beide oren, welke ik ervaar als een hoge pieptoon.
Ik heb bijna altijd voorzichtig omgegaan met mijn gehoor, ook zo goed als altijd oordopjes gedragen, maar toch heb ik er nog last van gehad. Helaas wordt er weinig uitgelegd hoe je oordopjes goed aan moet doen, want ik denk dat ik ze vaak verkeerd aan had!
Maar soit, even tijd voor een beetje achtergrond
Ik weet nog, jaren geleden, ik was denk ik 15-16 jaar oud en ik ging voor het eerst uit. Ik had het nooit niet gedaan, maar mijn zus had besloten om mij eens mee te slepen. Dus gingen we uit in de Cirque Mistique in Aalst.
Buiten dat de muziek me helemaal niet aanstond, stond die ook ongelofelijk luid. Ik had nog nooit zo'n luide muziek gehoord, en toen ik uiteindelijk buiten kwam was mijn gehoor volledig verdoofd. Ik kon amper nog iets horen!
Vanaf dat moment had ik mezelf beloofd dat ik nooit meer uitging naar zo'n plaatsen!
Daarna volgt een fast forward naar jaar of 2 later, toen ik naar mijn eerste festival ging. Het MFVF in Wieze, en naiëf als ik was ging ik vooraan gaan staan, zonder oordopjes. Ik denk zelfs helemaal voor de boxen. Al heb ik dat niet lang uitgehouden . Alle optredens en festivals erna heb ik altijd oordopjes gedragen, met uitzondering van 2 optredens (toen had ik ze niet bij en vond ik er nergens).
Mijn tinnitus is enkele dagen na een festival begonnen (toevallig ook het MFVF), maar ik denk niet dat het daarmee te maken had. Ik woonde samen (niet meer met mijn familie, maar dat zijn details) met iemand die hardhorig was en daardoor altijd de televisie onmenselijk luid zette. Ik probeerde zelf ook iets te zien op mijn laptop, met mijn hoofdtelefoon, en daardoor moest ik die steeds luider en luider zetten om boven de TV te raken. Uiteindelijk komt het dus door That 70's Show, denk ik. Heel erg dom van mij toen, maar ja... je denkt er niet altijd bij na dat zoiets het kan veroorzaken en ik dacht ook niet dat het zo luid stond.
Toen kwam de moeilijke periode toen ik het net opgelopen had, mijn luide piep, en dat was er mee leren omgaan. In het begin is het enorm moeilijk, de simpelste dingen worden ineens zo moeilijk. Als je probeert te slapen dan lukt het niet want je hoort een piep, je wordt er zot van. Je jaagt je er in op, je wilt je er tegen verzetten. Maar niets helpt.
Uiteindelijk viel ik in slaap van uitputting, maar werd al snel weer wakker in de ochtend met diezelfde piep. Krankzinnig werd ik er van...
Een bezoek aan een mijn huisdokter na een week (ik hoopte nog dat het spontaan weg zou gaan...) zorgde voor wat geruststelling: hij geloofde dat het wel over zou gaan, maar verwijs mij toch door naar een KNO arts. Die heeft mij betahistine voorgeschreven. Wat niet hielp... uit angst heb ik nooit een tweede keer durven teruggaan. Angst dat er gezegd ging worden dat ik er maar mee moet leren leven.
Ondertussen zijn we meer dan 2 jaar later, en heb ik er mee leren omgaan. Het is een deel van mij, iets wat er altijd is. Maar ik jaag er mij niet meer in op, ik weet dat het er is, ik hoor het, maar ik zie het als een achtergrondgeluid. Het is er, maar het speelt geen rol in mijn leven. Ik schenk er geen aandacht aan. Soms heb ik het moeilijk, en dan wordt het luider. Als ik ziek word of ga worden, dan wordt het een heel fel geluid dat heel moeilijk te negeren is.
Maar dan probeer ik weg te gaan met vrienden, me te ontspannen. Een goed boek lezen helpt mij enorm, of een film zien. Comedy.
Ik weet nog dat een van de eerste dingen die ik deed om "weg te vluchten" was om naar een TV-opname te gaan. Ik woonde toen rond Vilvoorde, waar veel opnames gedaan worden voor TV-programma's. Ik zag een oproep van Lieven Scheire op Facebook dat er nog publiek gezocht werd, ik dacht waarom niet, en ik ging naar mijn eerste opname. Helemaal alleen, zonder vrienden ging ik, maar het was een fantastische dag en het heeft mij uiteindelijk geleerd hoe ik er mee om moet gaan: humor. (al moest ik voor Het Jaaroverzicht Live, mijn eerste opname, wel oortjes indoen... wat ik toen helemaal niet zo leuk vond ).
In het begin had ik ook om slaappillen gevraagd, maar ik heb nooit het hele doosje opgebruikt. Ik slaap nu helemaal zonder en ook zonder geluid op de achtergrond.
Nu is het eigenlijk niet meer zo zwaar voor mij om er mee te leven, maar ik hoop nog steeds dat het ooit genezen kan worden. En dat zal het misschien ooit wel kunnen, maar momenteel nog niet. Maar ik geef de hoop niet op!
De grootste tip die ik aan lotgenoten kan geven is: vind er je niet in op. Zoek niet op het internet naar middelen om te genezen, naar wondermiddeltjes, want dat maakt het veel erger. Hoe minder je je er over zoekt, hoe beter. Tot je echt helemaal klaar bent. En stop nooit met doen wat je echt graag doet: ik ga nog steeds naar optredens en festivals (al wel zonder fout telkens met oordopjes en de nodige rustpauzes voor mijn oren).
Sorry voor de muur tekst hier, ik hoop dat jullie er iets aan hebben...
Kev
Ik heb bijna altijd voorzichtig omgegaan met mijn gehoor, ook zo goed als altijd oordopjes gedragen, maar toch heb ik er nog last van gehad. Helaas wordt er weinig uitgelegd hoe je oordopjes goed aan moet doen, want ik denk dat ik ze vaak verkeerd aan had!
Maar soit, even tijd voor een beetje achtergrond
Ik weet nog, jaren geleden, ik was denk ik 15-16 jaar oud en ik ging voor het eerst uit. Ik had het nooit niet gedaan, maar mijn zus had besloten om mij eens mee te slepen. Dus gingen we uit in de Cirque Mistique in Aalst.
Buiten dat de muziek me helemaal niet aanstond, stond die ook ongelofelijk luid. Ik had nog nooit zo'n luide muziek gehoord, en toen ik uiteindelijk buiten kwam was mijn gehoor volledig verdoofd. Ik kon amper nog iets horen!
Vanaf dat moment had ik mezelf beloofd dat ik nooit meer uitging naar zo'n plaatsen!
Daarna volgt een fast forward naar jaar of 2 later, toen ik naar mijn eerste festival ging. Het MFVF in Wieze, en naiëf als ik was ging ik vooraan gaan staan, zonder oordopjes. Ik denk zelfs helemaal voor de boxen. Al heb ik dat niet lang uitgehouden . Alle optredens en festivals erna heb ik altijd oordopjes gedragen, met uitzondering van 2 optredens (toen had ik ze niet bij en vond ik er nergens).
Mijn tinnitus is enkele dagen na een festival begonnen (toevallig ook het MFVF), maar ik denk niet dat het daarmee te maken had. Ik woonde samen (niet meer met mijn familie, maar dat zijn details) met iemand die hardhorig was en daardoor altijd de televisie onmenselijk luid zette. Ik probeerde zelf ook iets te zien op mijn laptop, met mijn hoofdtelefoon, en daardoor moest ik die steeds luider en luider zetten om boven de TV te raken. Uiteindelijk komt het dus door That 70's Show, denk ik. Heel erg dom van mij toen, maar ja... je denkt er niet altijd bij na dat zoiets het kan veroorzaken en ik dacht ook niet dat het zo luid stond.
Toen kwam de moeilijke periode toen ik het net opgelopen had, mijn luide piep, en dat was er mee leren omgaan. In het begin is het enorm moeilijk, de simpelste dingen worden ineens zo moeilijk. Als je probeert te slapen dan lukt het niet want je hoort een piep, je wordt er zot van. Je jaagt je er in op, je wilt je er tegen verzetten. Maar niets helpt.
Uiteindelijk viel ik in slaap van uitputting, maar werd al snel weer wakker in de ochtend met diezelfde piep. Krankzinnig werd ik er van...
Een bezoek aan een mijn huisdokter na een week (ik hoopte nog dat het spontaan weg zou gaan...) zorgde voor wat geruststelling: hij geloofde dat het wel over zou gaan, maar verwijs mij toch door naar een KNO arts. Die heeft mij betahistine voorgeschreven. Wat niet hielp... uit angst heb ik nooit een tweede keer durven teruggaan. Angst dat er gezegd ging worden dat ik er maar mee moet leren leven.
Ondertussen zijn we meer dan 2 jaar later, en heb ik er mee leren omgaan. Het is een deel van mij, iets wat er altijd is. Maar ik jaag er mij niet meer in op, ik weet dat het er is, ik hoor het, maar ik zie het als een achtergrondgeluid. Het is er, maar het speelt geen rol in mijn leven. Ik schenk er geen aandacht aan. Soms heb ik het moeilijk, en dan wordt het luider. Als ik ziek word of ga worden, dan wordt het een heel fel geluid dat heel moeilijk te negeren is.
Maar dan probeer ik weg te gaan met vrienden, me te ontspannen. Een goed boek lezen helpt mij enorm, of een film zien. Comedy.
Ik weet nog dat een van de eerste dingen die ik deed om "weg te vluchten" was om naar een TV-opname te gaan. Ik woonde toen rond Vilvoorde, waar veel opnames gedaan worden voor TV-programma's. Ik zag een oproep van Lieven Scheire op Facebook dat er nog publiek gezocht werd, ik dacht waarom niet, en ik ging naar mijn eerste opname. Helemaal alleen, zonder vrienden ging ik, maar het was een fantastische dag en het heeft mij uiteindelijk geleerd hoe ik er mee om moet gaan: humor. (al moest ik voor Het Jaaroverzicht Live, mijn eerste opname, wel oortjes indoen... wat ik toen helemaal niet zo leuk vond ).
In het begin had ik ook om slaappillen gevraagd, maar ik heb nooit het hele doosje opgebruikt. Ik slaap nu helemaal zonder en ook zonder geluid op de achtergrond.
Nu is het eigenlijk niet meer zo zwaar voor mij om er mee te leven, maar ik hoop nog steeds dat het ooit genezen kan worden. En dat zal het misschien ooit wel kunnen, maar momenteel nog niet. Maar ik geef de hoop niet op!
De grootste tip die ik aan lotgenoten kan geven is: vind er je niet in op. Zoek niet op het internet naar middelen om te genezen, naar wondermiddeltjes, want dat maakt het veel erger. Hoe minder je je er over zoekt, hoe beter. Tot je echt helemaal klaar bent. En stop nooit met doen wat je echt graag doet: ik ga nog steeds naar optredens en festivals (al wel zonder fout telkens met oordopjes en de nodige rustpauzes voor mijn oren).
Sorry voor de muur tekst hier, ik hoop dat jullie er iets aan hebben...
Kev