Decibels: wat is het?

Geluid is werkelijk overal aanwezig: thuis, op school, in je koptelefoon, in de bioscoop… Maar wat is nu precies ‘geluid’? Hoe wordt dit gemeten? En wanneer is iets te luid?

Om geluid te meten wordt gebruik gemaakt van de ‘decibel’-schaal. Dit ken je vast van feestjes of fuiven, waar er geluidsnormen gelden, uitgedrukt in decibels. De decibel wordt gebruikt om de intensiteit van een geluid weer te geven. Dit nemen wij waar als de luidheid van dat geluid: hoe hoger het aantal decibels, hoe luider iets klinkt voor ons. Dit zelfde principe geldt ook voor je oren: hoe luider het geluid, hoe gevaarlijker voor je oren en hoe minder lang je oren dit geluid kunnen verdragen zonder beschadigd te worden. Zo kunnen geluiden boven 75 dB na een tijdje schadelijk worden.

De decibelschaal werkt logaritmisch. Kortweg wil dit zeggen dat drie dB extra een verdubbeling van de geluidsintensiteit veroorzaakt. Vergis je dus niet: er is dus wel degelijk een groot verschil tussen een geluid van 90 dB en een geluid van 93 dB. Het tweede geluid zal dubbel zo luid worden waargenomen als het eerste en is bijgevolg ook veel schadelijker. We kunnen er dan ook maar half zo lang naar luisteren zonder blijvende schade op te lopen.

De norm is vastgesteld op acht uren blootstelling aan 80 dB. Wil je dus geen schade oplopen bij het beluisteren van muziek aan 80 dB, luister dan zeker niet langer dan acht uur aan één stuk naar die muziek. Per toename van 3 dB halveert deze tijd: 4 uren bij 83 dB, 2 uren bij 86 dB, etc.

Met dank aan Glowball Films en UZA.